 POL 1.jpg)
* I – Streszczenie
* II – Działalność Sieciowa PCN
* III – Ideologiczne i organizacyjne korzenie ELAC
Kornel Sawiński (Uniwersytet Śląski) / 1 /
CEREDD / 2013 02 14 /
Centre Européen de Recherche et d’Etude sur
Europejskiego Centrum Studiów i Badań Demokracji Bezpośredniej /
English version / Translation: Maria Walczak / on:
Published in Journal of Polish Naval Academy in Gdynia (in Colloquium of the Faculty of Humanities and Social Sciences) /
Report originally presented to the “Congress of Polish Geopoliticians” in November 2011.
I – STRESZCZENIE
Artykuł jest próbą analizy fenomenu organizacji typu sieciowego, której powstanie wiąże się bezpośrednio z sytuacją polityczną w Libii od połowy lutego 2011 roku. Protesty jakie miały miejsce w Libii były wynikiem udanych (obalenie legalnych władz) wystąpień
w Tunezji i w Egipcie. Wystąpienia te w stopniu znaczącym, a być może nawet i decydującym inspirowane i kontrolowane były z zewnątrz, za pomocą technologii wojen sieciowych, wpisujących się w arsenał środków z zakresu soft power(1). Również zwolennicy libijskiego systemu, sympatycy demokracji bezpośredniej, a
Analiza działań sieci ELAC wymaga uwzględnienia kilku faktów odróżniających ją od sieciowych działań oficjalnych organizacji rządowych i pozarządowych dysponujących bez porównania większym arsenałem środków wsparcia finansowego, politycznego i wywiadowczego:
– ELAC jest z jednej strony organizacją zdecentralizowaną, z drugiej zaś opartą na ściśle scentralizowanej strukturze Partii PCN (Parti Communautaire National-européen- Nacjonal-europejskiej Partii Komunitarnej)(2);
– jest organizacją oddolną, tworzoną na bazie spontanicznych odruchów;
– jest organizacja non profit (działalność w jej ramach nie wiąże się z jakimikolwiek gratyfikacjami;
– informatyczną bazą, bazą organizacji są oficjalnie dostępne portale społecznościowe typu facebook, twitter, strony internetowe.
By zachować chronologię narracji, oraz zrozumieć istotę fenomenu ELAC niezbędnym było przeprowadzenie analizy działalności partii politycznej PCN, oraz ruchu społeczno-politycznego MEDD-MCR w kontekście ich najistotniejszych sieciowych przedsięwzięć.
Słowa kluczowe:
ELAC-Komitety Akcji Europejsko-Libijskiej, komunitaryzm nacjonal-europejski, Muammar Kaddafi, Luc Michel, geopolityka, wojna informacyjna, organizacje sieciowe.
II – DZIAŁALNOŚĆ SIECIOWA PCN
Przy analizowaniu fenomenu ELAC należy zwrócić uwagę na polityczną aktywność partii PCN, podejmującą w przeszłości inicjatywy o charakterze sieciowych wojen informacyjnych.
W mediach głównego nurtu, jak również w mediach innych ugrupowań o antysystemowym charakterze pojawiają się zarzuty o to, że PCN jest marginalną grupką, zakresem swojej działalności obejmującą tylko przestrzeń frankofońską. Nie jest to trafny zarzut głównie z racji transnacjonalnego charakteru partii i manifestacyjnego „odcinania się” od aktywności na poziomie „mikro-narodowym”. Istniejąca od 1983 roku PCN jest rzadkim przykładem niewielkiej organizacji, która przez lata potwierdzała swoją skuteczność nieproporcjonalną do potencjału. Historia większości małych ugrupowań politycznych pokazuje, że znikają one zwykle ze sceny politycznej po 5, 10 latach istnienia, czasem szybciej, często po upływie jednej kadencji, dlatego że nie znajdują odzewu, nie są skuteczne, i w pewnym momencie ich kadry i aktywiści czują się wypaleni i wyczerpani.(3) Kampania dezinformacyjna przeciwników PCN doprowadziła do zamieszczenia w Słowniku ugrupowań prawicowych i narodowych od 1945 roku do współczesności wydanego przez wydawnictwo Harmattan w Paryżu informacji na temat śmierci lidera partii Luca Michela (4). Podane w wikipedii informacje biograficzne na temat lidera PCN oparte są w większości na tym co podaje ów Słownik.
Tak oto skomentował tę pomyłkę, czy celową dezinformację Jean-Pierre Vandermissen zastępca sekretarza generalnego PCN, dyrektor administracyjny PCN we Francji, dawny działacz organizacji Jeana Thiriarta „Młoda Europa”: – „To szczyt idiotyzmu jeśli chodzi o niestworzone historie
a propos Luca Michela. Ilość wypisywanych głupot naprawdę zaskakuje. Podmieniono jego nazwisko. Wiemy skąd wzięła się ta homonimia. Luca Michela przedstawiono jako Luca Jouret’a, szefa sekty OTS (Ordo Templi Satanis, przyp. tłum.) który nigdy nie miał powiązań, ani nie należał do Organizacji PCN. Całkowicie zignorowano nasze pozycje walki z sektami skrajnej prawicy. Ten przykład naprawdę mówi bardzo wiele i należy połączyć go z innymi”. (5)
Inanc Kutlu zastępca sekretarza generalnego PCN, sekretarz regionalny PCN-AMKP/ turkofońskiej sieci PCN tak definiuje centralną oś kampanii przeciwko PCN: „media oczywiście atakują wszystko to czego my staramy się bronić, występują przeciwko wszystkiemu co reprezentujemy, i przeciwko całej walce, którą prowadzimy, zwłaszcza jeśli chodzi o walkę przeciw rasizmowi, ksenofobii, i neofaszyzmowi, w ramach Kolektywu anty-nazistowskiego PCN Europäische Widerstand (Résistance Européenne), (6) albo we współpracy z wielkim rosyjskim, antynazistowskim ruchem młodzieżowym <<Nasi>>. PCN, który występuje z pozycji <<europejskiego nacjonalizmu>> przedstawiany jest jako <<skrajna prawica>>. Celowa dezinformacja polega na ukrywaniu, faktu, że nasze stanowisko jest bardzo postępowe zwłaszcza jeśli chodzi o Demokrację Bezpośrednią. W naszych działaniach biorą udział Afrykanie, Arabowie, Turcy. Sam jestem tego dobrym przykładem”. (7)
Analizując dorobek PCN w zakresie prowadzenia wojen informacyjnych na szczególne uwzględnienie zasługują kampanie prowadzone w obronie Jugosławii i prezydenta Slobodana Miloszevicia w latach 1998-2004, oraz obrony Iraku i jego baasistowskiego ustroju, prowadzonej od 2003 roku do dziś. W dyskursie partii PCN od czasu obalenia prezydenta Miloszevicia nazywa się przewroty inspirowane i wspierane przez zachodnie wywiady i organizacje pozarządowe „kolorowymi rewolucjami”.
Luc Michel był jedną z pierwszych osób, która pokazywała analogię między wydarzeniami w Jugosławii (a także późniejszymi „kolorowymi rewolucjami” w Europie wschodniej głównie: Ukrainie i Gruzji), a także wydarzeniami nazwanymi przez media głównonurtowe „arabską wiosną”, która została zorganizowana według podobnego scenariusza. Scenariusz ów według Luca Michela jest następujący: „tak zwane kolorowe rewolucje są serią ciosów zorganizowanych głównie przy okazji wyborów ale również niepokojów społecznych. Za tymi operacjami stoi zbiór organizacji, które nazywają siebie organizacjami pozarządowymi ale w rzeczywistości są zakamuflowanymi amerykańskimi organizacjami państwowymi, które pod płaszczykiem promowania demokracji zapewniają finansowe wsparcie dla opozycji
w krajach, które USA chcą zdestabilizować”. (8)
W organizowaniu „kolorowych rewolucji” po udanym debiucie z obaleniem prezydenta Miloszevicia znaczącą rolę odgrywa międzynarodowa organizacja „Otpor” (serb. Sprzeciw). Organizacja lansuje przeprowadzanie zamachów stanu „bez przemocy”, co w praktyce okazuje się oczywiście fikcją. OTPOR został przez Amerykanów przeorganizowany w międzynarodową szkołę CANVAS, w której uczy się „technik rewolucyjnych”
i destabilizacji „reżimów”.(9) Od czasu bombardowań i zamachu stanu w Jugosławii PCN uznaje siebie za swoisty „antyOTPOR” stając w obronie ustrojów zaatakowanych państw. 25 marca 2000 roku podczas wiecu wsparcia dla Jugosławii w Mediolanie Luc Michel wygłosił przemówienie: „Belgrad jest dzisiaj wrogiem numer jeden Waszyngtonu w Europie. Jugosławia Miloszevica jest też jednym z tych <<państw-zbójeckich>>, z Libią, Irakiem czy Koreą Północną, o których niestrudzenie alarmuje Madeleine Albright. Skąd tyle nienawiści? Dlaczego taka zawziętość przeciwko małemu odizolowanemu krajowi? Odpowiedź jest prosta. Narodowo-komunistyczna Jugosławia prezydenta Miloszevica jest dzisiaj obok Białorusi prezydenta Łukaszenki jedynym wolnym krajem w Europie. Jugosłowiański rząd razem z rządem białoruskim są jedynymi, które nie skapitulowały przed Waszyngtonem. Miloszevic oraz Łukaszenko, białoruski prezydent nie są posłuszni jankeskiemu kolonializmowi. Belgrad jest dzisiaj stolicą wolnej Europy. W Jugosławii, walka zbrojna dla wyzwolenia całej Europy właśnie się zaczęła”.(10)
Walka prowadzona jest przede wszystkim w przestrzeni informacyjnej. Obronie socjalistycznej Jugosławii i Miloszevicia poświęcono wiele numerów czasopism-biuletynów partyjnych PCN jak np.: „L’Europe Communautaire”,(11) „Nation Europe”,(12) „
Istotą obrony baasistowskiego Iraku było stworzenie mniej więcej pod koniec 2002 roku Komitetów Wsparcia Iraku (Comités Irak de Base).
W 2005 roku dziennik brukselski „
Poparcie dla socjalizmu arabskiego, nie ogranicza się tylko do Iraku, „Komitety Wsparcia” obejmują również Syrię.(18) Wsparcie dla antysyjonistycznych i socjalistycznych systemów na Bliskim Wschodzie doprowadziło do wszczęcia przeciwko Lucowi Michelowi kampanii internetowej przez MEMRI, Instytut Badań Mediów Bliskiego Wschodu (The Middle East Media Research Institute), który jest zależny od Tsahal (Izraelskich Sił Zbrojnych). (19)
III – RUCH KOMITETÓW REWOLUCYJNYCH (MCR) I EUROPEJSKI RUCH NA RZECZ DEMOKRACJI BEZPOŚREDNIEJ (MEDD)
– IDEOLOGICZNE I ORGANIZACYJNE KORZENIE ELAC
Środki masowego przekazu co jakiś czas informują opinię publiczną w zachodniej Europie i Rosji na temat działalności Nacjonal-europejskiej Partii Komunitarnej PCN (Parti Communautaire National-européen). Dziwić jednak może swoista zmowa milczenia, którą otoczona jest inicjatywa polityczna Europejskiego Ruchu Na Rzecz Demokracji Bezpośredniej – Ruchu Komitetów Rewolucyjnych MEDD-MCR (Mouvement Européen pour
Aby zrozumieć genezę MEDD-MCR trzeba sięgnąć pamięcią do Libii lat 70-tych.
W pierwszym okresie rewolucji libijskiej od 1969 roku do 1977 istniała klasyczna, naserystowska partia rewolucyjna w typie socjalistycznym Arabski Związek Socjalistyczny. Ustrój libijskiej dżamahiriji, w którym zlikwidowano wszystkie partie polityczne (łącznie z Arabskim Związkiem Socjalistycznym), a władzę oparto na zasadach demokracji bezpośredniej narodził się w 1977 roku.(21) Miejsce partii zajął Ruch Komitetów Rewolucyjnych MCR. Centralny organ ideologiczny stanowiła Zielona Akademia, która odgrywała tą samą rolę co Departament Ideologiczny Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. Była ona również matrycą ideologiczną MCR.(22)
W latach 80. Libia była atrakcyjną siła w światowym ruchu antyimperialistycznym. MCR pojawił się więc w wielu krajach postkolonialnych: Ameryce Łacińskiej, Afryce, Azji. W Europie sympatia dla MCR nie przybrała żadnych zorganizowanych form. Jej przedstawicieli można było spotkać w różnych środowiskach głównie reprezentantów radykalnej ekologii. Kontakty PCN poprzez ambasadę libijską w Brukseli sięgają okresu wcześniejszego. Belgijski dziennik z tamtego okresu „LE VIF”, pisał w 1985 roku, że „prace Jeana Thiriarta były na stoliku u ambasadora”, gdzie przyjmowano dziennikarzy.(23) W 1986 roku, kiedy na rozkaz Reagana zbombardowano Trypolis i Benghazi PCN organizowała akcje plakatowe przeciwko bombardowaniom, jako wyraz solidarności z Libijczykami w większych miastach przestrzeni frankofońskiej.(24)
MEDD-MCR powstał w 2004 roku w następstwie III światowej Konwencji Ruchu Komitetów Rewolucyjnych (MCR) która odbyła się w Jansour (dzielnicy Trypolisu) we wrześniu 2004 roku.(25) „Rewolucyjne Komitety przestrzeni frankofońskiej, które gromadzą od 1997 roku działaczy z Belgii, Francji i Szwajcarii, jak również Arabów, Turków i Afrykanów mieszkających w tych krajach zostaną wykorzystane przy tworzeniu nowej sieci”.(26) Europejskie Komitety działające do 2004 roku autonomicznie i pod różnymi nazwami, zostały zintegrowane w ramach jednej organizacji z siedzibą
w Brukseli.
Głównymi celami politycznymi MEDD-MCR miały być przede wszystkim:
a) „działalność na rzecz demokracji bezpośredniej jako alternatywy dla bankructwa i korupcji pseudo demokracji parlamentarnej
b) odszukiwanie europejskich korzeni demokracji bezpośredniej (doświadczeń szwajcarskich, nieśmiertelnego Robespierre’a z 1793 roku, itp.), celem zapewnienia synergii tych doświadczeń z nowoczesną formą demokracji bezpośredniej opracowanej przez libijską rewolucję Muammara Kaddafiego”. (27)
Luc Michel został przez władze w Trypolisie wyznaczony na koordynatora sieci europejskiej MEDD-MCR.
Ważnym momentem w procesie krystalizacji struktur MEDD-MCR było zorganizowanie w dniach 27-31 lipca 2005 roku w
W jego ramach odbyła się pierwsza europejska konferencja MEDD-MCR. Podczas konferencji, na której wystąpili delegaci z Europy zachodniej i wschodniej oraz Libijczycy określono: „z jednej strony pryncypialne zasady organizacji działania MEDD, z drugiej główne zasady ideologiczne w ramach, których będę realizowane te działania”. (28)
Podczas konferencji ustalono, że istotą ideologii MEDD-MCR ma być swoista „europejska droga do demokracji bezpośredniej”. Stanowisko takie różniło się od większości światowych sekcji MCR, które w sposób mechaniczny kopiowały rozwiązania libijskie.
Samo przemilczanie istnienia MEDD-MCR wynikało z sukcesu organizacyjnego, z tego, że była to organizacja, której libijskie przywództwo całkowicie zaufało. Zaowocowało to zbudowaniem sieci na terenie Rosji i Europy, organizowaniem w Europie i Libii sympozjów, kongresów, forów, dni informacyjnych, letnich szkół. Wszystko to w kontekście niewielkiej organizacji politycznej jawić się musi bez wątpienia jako sukces, o którym media państw NATO postanowiły nie informować.
Na grunt MEDD-MCR przeszczepiane były ideologiczne wątki charakterystyczne dla PCN. Osmoza ta miała charakter ewolucyjny. Początkowo kategoria „Wielkiej Europy” nie pojawiała się w dyskursie MCR, twierdzi Fabrice Beaur powołując się na książkę Kaddafi, punkt wyjścia napisaną przez argentyńskiego peronistę Horacio Calderona. „Mówi się w niej o Afryce, Ameryce Łacińskiej, Azji, świecie arabskim, absolutnie nie ma tu Europy, ani jednej linijki. Libijski MCR na tą książkę powoływał się jeszcze w 1996 roku”. (29)
Elementy ideologii PCN (Wielka Zjednoczona Europa) będą funkcjonować w dyskursie MCR od 1996 roku, potwierdza to szereg publikacji
w językach: francuskim, angielskim, arabskim, portugalskim, hiszpańskim. (30)
W mieście Sabha w Libii w marcu 2007 roku w obecności samego Kaddafiego zostało zorganizowane VI międzynarodowe spotkanie zwolenników demokracji bezpośredniej i myśli Muammara Kaddafiego. Zostało zorganizowane z okazji trzydziestolecia libijskiej dżamahirii (1977) pod hasłem: demokracja XXI w. 30 lat władzy ludu. Oprócz tysięcy obserwatorów, 300 myślicieli i naukowców – w tym Luca Michela reprezentującego MEDD-MCR oraz CEREDD (Europejskiego Centrum Studiów i Badań Demokracji Bezpośredniej – Brukseli, Paryża i Sofii).
Luc Michel wystąpił na konferencji dwukrotnie. Zaprezentował możliwości rozwoju demokracji bezpośredniej w Europie jako alternatywy w XXI w. oraz zaprezentował ustrój Mołdawskiej Republiki Naddniestrza jako nowoczesną formę demokracji bezpośredniej w Europie Wschodniej. (31)
Po konferencji Luc Michel udzielił również długiego wywiadu dla rada Voix de l’Afrique (Głos Afryki) który został rozpropagowany w całym świecie w wielu językach, w Afryce, w Ameryce Łacińskiej, przez wenezuelskie radio SUR. Michel w swoim wystąpieniu zaprezentował wizje Demokracji Bezpośredniej w Libii, możliwości rozwoju Demokracji Bezpośredniej w Europie i całym świecie.(32)
W 2009 roku podczas „Światowego Zgromadzenia Zwolenników Zielonej Książki” (l’Assemblée Mondiale des Partisans du Livre Vert» (ASIPALV) Luc Michel wygłosił przemówienie, w którym zawarł tezy geopolityczne: (myślenie kontynentami), oraz ideologiczne: (inspiracje socjalizmem jugosłowiańskim, pierwszym okresem po rewolucji bolszewickiej, komunitaryzmem Thiriarta, zasadami libijskiej demokracji bezpośredniej).(33) W Zgromadzeniu zorganizowanym w Pałacu Generalnego Kongresu Ludowego zgromadziło się 2000 delegatów z 80 krajów.(34) Dla PCN było to istotne wydarzenie ze względu na fakt, że kierownictwo libijskiego MCR nie zapraszało programowo reprezentacji partii politycznych.
Kolejnym wydarzeniem, o którym należy wspomnieć, a które miało związek z późniejszymi wydarzeniami w Libii była VI konwencja MEDD-MCR, która odbyła się w dniach 5-7 luty 2011 w Zawii. Doszło podczas niej do debaty między Lucem Michelem a Rajabem Boudabbousem dyrektorem libijskiej Zielonej Akademii swego rodzaju „naczelnym ideologiem libijskiego ustroju”. Wymiana opinii pokazała bardzo wiele punktów zbieżnych miedzy ustrojem libijskim a rozwiązaniami proponowanymi przez MEDD.(35) Inanc Kutlu twierdzi, że ta konwencja była inna niż poprzednie i przypominała zjazd Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji w Londynie
w 1903 roku, z podziałem na bolszewików i mienszewików. Ruch Komitetów Rewolucyjnych podzielił się na frakcję socjalistyczną i liberalną.(36)
W MCR tak jak i w libijskim rządzie ujawniły się dwie frakcje: zachowawcza i socjalistyczna, oraz liberalna i prozachodnia. To podczas tej konferencji Michel opierając swoją refleksję o doświadczenia z przeszłości w Europie Wschodniej zwrócił uwagę na nadciągające nad Libię niebezpieczeństwo kolejnej „kolorowej rewolucji”. Wielu Libijczyków nie chciało jednak uwierzyć w te proroctwa: „Musze powiedzieć, że było to przyjmowane ze śmiechem. Niektórzy mówili, że zwariowałem: <<Co jest grane, o czym on mówi>>?, Libijczycy nie mieli żadnych kluczy do analizy, żeby mogli zrozumieć to co się dzieje”.(37)
W następstwie wydarzeń, które rozpoczęły się w Libii w lutym 2011 roku działalność MCR zostaje zawieszona.
KS
________________________
NOTATKI
(1) http://geopolitica.ru/Articles/1169/ , 2011.10.02; http://geopolitica.ru/Articles/1160/ , 2011.10.03.
(2) http://www.pcn-ncp.com/sindex.htm , 2011.09.02; Karel Huybrechts et Luc Michel,
(3) Entretien de Luc Michel avec Kornel Sawiński: Jean Thiriart, LE P.C.N.,
(4) J. Leclerq, Dictionnaire de la mouvance droitiste et nationale de 1945 à nos jours, L’Harmattan, Paris 2008.
(5) Cyt. za: Regards Sur 50 Ans De Combat Pour
(6) http://resistanceeuropeenne.online.fr/ , (2011.10.04.)
(7) Cyt. za: Regards Sur 50 Ans… Entretien de Karel Huybrechts Avec Inanc Kutlu (Secrétaire-général adjoint du PCN, secrétaire régional du PCN-AMKP / Réseau turcophone du PCN) PARTIE II, s. 3.
(8) Cyt. za: Interview De Luc Michel Par Fabrice Beaur. PCN-TV Moscou
(14 octobre 2011), A bâtons rompus sur: PCN, idéologie, praxis, perspectives
– Communautarisme européen – Résistance libyenne – Comités ELAC & ALAC – MEDD-MCR – Russie – Belarus – Transniestrie – Abkhazie – Grande-Europe – Eurasie – OTAN
– «Révolutions de couleur» – «printemps arabe» … En marge d’une Conférence régionale du MEDD-MCR et d’ELAC-RUSSIA organisée à Moscou le 14 octobre 2011, http://www.palestine-solidarite.org/interview.Luc_Michel.151111.htm (20.12.2011.)
(9) http://www.cafebabel.pl/article/37167/canvas-otpor-pora-pokojowa-rewolucja-marka-serbii.html , 2011.10.03.
(10) Cyt. za: K. Huybrechts, L. Michel,
(11) L’Europe Communautaire, L’Hebdo communautariste du PCN – Nr 3, Les USA en guerre contre les „Etats-Voyoux” – 6 août 1999, Nr 27, Nouvelles menaces de guerre: Offensive de l’OTAN A l’Est
(12) Nation Europe, L’Hebdo communautariste du PCN, Nr 31, Les SS de l’ OTAN, 21 avril 2000, nr 1- 23 Juillet 99,
(13)
(14) Solidarite Milosevic, Bulletin d’ information Comité International pour
(15) Wynikało to z „czarnej legendy” Jacquesa Verges, http://www. polityka.pl/swiat/tygodnikforum/277325,1,obronca-zbrodniarzy.read , 2011.10.03.
(16) Regards Sur 50 Ans… Entretien de Karel Huybrechts Avec J. P. Vandermissen PARTI I…, s. 4.
(17) G. Papy, „Des réseaux de soutien à la «résistance irakienne» en Belgique»,
Fragmenty: "Jakiego rodzaju są te sieci? Możemy rozróżnic trzy rodzaje. Islamscy radykałowie, którzy z natury prowadzą działalność w dużej części tajną (…) Niektórzy, których nazywa sie <<islamo-goszystami>> reprezentują drugą tendencję (…) Trzecią tendencję możliwe, że najbardziej widoczną w Belgii, reprezentują nacjonaliści, którzy popierają partię Baas, partię władzy Saddama Husseina. Utworzyli "Komitety Iraku" i "Komitety Syrii" próbując wiązać się z antagonistycznymi gałęziami tej arabskiej partii nacjonalistycznej. Ich przywódcą jest Luc Michel lider Nacjonal-europejskiej partii komunitarnej. Michel był (i przez niektórych ciągle jest) uznany za reprezentanta skrajnej prawicy. Ale ekspert od ugrupowań tego typu odrzuca dziś taką klasyfikację i widzi raczej w Michelu <<europejskiego nacjonalistę>> antyamerykanistę i antysyjonistę nie będącym antysemitą. On sam przedstawia się jako zwolennik reżimów znienawidzonych przez Waszyngton: współcześnie Białoruś i Syrię wczesniej Irak i Serbię. Luc Michel uważa, że <<iracki opór>> wobec amerykańskiej okupacji jest w 90 % złożony z reprezentantów partii Baath; powołując się na działalność Izaata Ibrahima al Douriego, dawnego nr 2 reżimu Saddama Husseina i lidera <<nacjonalistycznego ruchu oporu>>, atakuje również działania terrorystyczne radykalnych islamistów, które szkodzą sprawie partii Baath".;
Por. Al Ba’ath al Iraqui sur le site officiel des Comites Irak De Base: http://comitesirak.free.fr/abai/index.htm , 2011.09.28.
(18) Sur les Comites Syrie, cfr :Defendre
(19) Dr Nimrod Rapaheli (Senior Analyst of MEMRI' s Middle East Economic Studies Program): „Antiamerican Ba'th Activities In Paris”, MEMRI Inquiry and Analysis Series – No. 197, November 19: "Wraz z porażka Reżimu Saddama Husseina 9 kwietnia 2003 roku, rządząca partia Baath została w Iraku zdelegalizowana, powstała również komisja mająca na celu debaasizacje kraju. Niemniej machina propagandowa baasitów wydaje się, że znalazła nową siedzibę w Paryżu, we Francji, gdzie antyamerykańskie głosy są regularnie rozpowszechniane w trzech językach- angielskim, francuskim i hiszpańskim. Nic dziwnego, że propaganda baasistów używa słowa <<Ruch Oporu>> żeby kojarzyć się z walką przeciwko nazistowskiej okupacji Francji podczas drugiej wojny światowej (…) Jeden z ich biuletynów (noszący tytuł Al-Baath Al Iraqi) rozciąga projekt ruchu oporu przeciwko imperializmowi amerykańsko-syjonistycznemu w Iraku, na inne fronty <<szczególnie w okupowanej Palestynie i Europie, gdzie kontestowana jest dziś dominacja jankesów>>. Zgodni są z Che Guevarą, który twierdził, że <<imperializm ma głowę, którą są Stany Zjednoczone, i która musi byc obcięta>>". http://memri.org/bin/latestnews.cgi?ID=IA19704 , 2011.09.27.
(20) Cyt. za: Regards Sur 50… Entretien de Karel Huybrechts, Avec Fabrice Beaur (Secrétaire-général du PCN) PARTIE II…, s. 2.
(21) Por. M. M. Ayoub, Islam and the Third Universal Theory: the religious thought of Mu’ammar al-Qadhdhafi, London 1987, s. 31.
(22) Publié sur /Issued on : PCN-Info Hebdo/ PCN-NCP’ S Weekly, 2005.12.17 Service de Presse du PCN, PCN-NCP Press Office, Tripoli / December 10-12, 2005: Round Table For Personalities Coming From French-Speaking Europe, Organized By "The Academy Of The Jamahiryan Though", maszynopis w posiadaniu autora.
(23) Regards Sur 50… Entretien de Karel Huybrechts, Avec Fabrice Beaur PARTI II…, s. 4.
(24) L. Michel, Pcn-Ncp’s News, issue 777 october 25, 2003.
(25) Publié sur /Issued on: PCN-Info Hebdo/ PCN-NCP’ S Weekly 2004.09.27 Service de Presse du PCN,PCN NCP Press Office Third Convention Of The R.M.C – Libya, September 2004: Unification Of The Network Of The "Revolutionnary Committees" In Europe: Creation Of The " Movement For The European Direct Democracy", maszynopis
w posiadaniu autora.
(26) Tamże.
(27) Tamże.
(28) Cyt.za: PCN-Info Hebdo, Edition spéciale du 2 août 2005, Communiqué de Presse du MEDD: «1ère Conference Europeenne Du MEDD-MCR» (
(29) Cyt.za: Regards Sur 50 Ans… Entretien de Karel Huybrechts Avec Fabrice Beaur PARTIE II…, s. 6.
(30) Tamże.
(31) Sebha (Libya) – 28 February To 1st March 2007: Luc Michel Lecturer To The 6th International Reunion On “Direct Democracy And The Thought Of Muammar Al-Gathafi”, maszynopis w posiadaniu autora.
(32) http://www.dailymotion.com/video/xi2lns_pcn-tv-1-interview-de-luc-michel-a-la-radio-internationale-la-voix-de-l-afrique-a-tripoli-e-1er-mar_news , 2011.11.02;
http:// www. dailymotion. com/ video/xi2lw6_pcn-tv-2-interview-de-luc-michel-a-la-radio-internationale -la-voix-de-l-afrique-a-tripoli-libye-le_news#rel-page-1 , 2011.11.03.
(33) Discours, au nom des Délégations du Continent européen, au Meeting d’ouverture de
(34) Regards Sur 50 Ans… Entretien de Karel Huybrechts Avec J. P. Vandermissen PARTIE II …, s. 6.
(35) https://www.elac-committees.org/2011/09/09/%E2%80%9C6th-forum-of-the-movement-for-european-direct-democracy%E2%80%9D-medd-rcm-ibrahim-moussa-rajab-boudabbous-luc-michel/ (2011.09.28.)
(36) Regards Sur 50 Ans… Entretien de Karel Huybrechts Avec Inanc Kutlu PARTIE I…, s. 2.
(37) Cyt. za: Interview De Luc Michel Par Fabrice Beaur . PCN-TV Moscou…
_______________________
Pics :
Pic : poster of HUNGARIAN ELAC (ELAB), april 2011 (“Libye 2011, notre Guerre d’Espagne).
Luc MICHEL avec le Dr Rajah Bouddabous, idéologue du Socialisme jamahiriyen à
 POL 2.JPG)